Límites

Que difícil nos resulta aceptar as nosas propias limitacións e que doado sería superalas de sermos quen de as aceptar! Aínda que, pensándoo mellor, se lle cadra, tampouco é tan preciso que nos vexamos demasiado ineptos, e tentemos así acadar os obxectivos propostos no convencemento do éxito final.

Os nenos, na súa inocencia simple, na que non existen as consecuencias dos actos nin se coñecen relacións de causa efecto, poden dicir con tranquilidade as súas incapacidades, e nun momento preciso, de serlles requerido, inician convencidos as accións pertinentes que os leven á superación dun obstáculo, por máis que este incluso poida chegar a ser insalvable. Eu son dos que creo esa anécdota na que contan que interveu Einstein, por moito que non teña claro que andaba a facer por alí. A historia acontece en pleno inverno, nun dos estados americanos norteños. Inverno e frío que deixan neve e xeada por todas partes, incluso por eses estanques ou lagoas non moi grandes nas que adoitan xogar os nenos. Varios rapaces patinan no xeo que, imprevisiblemente, rompe e deixa caer a un dos patinadores; outro deles, o máis amigo, non o dubida e vai ata a beira do oco para tratar de collelo e tirar del; namentres os outros piden axuda,  el tamén cae. Cando os adultos chegan, entre eles un bombeiro, quedan abraiados ao ver completamente mollados aos dous rapaces, pero fóra xa da auga.

-Incrible -di o bombeiro- Non é posible que dese sacado ao amigo meténdose el na auga tamén. ¿Como o conseguiu?

-Acadouno porque non había por aquí ningún adulto para dicirlle que non ía ser capaz de facelo -foi a resposta de Einstein.

Sendo tan traballadora

dun lado a outro a voar

como non pares un pouco

ata te vas magoar.