Dez

En ocasións encantaríame que as palabras viñesen a min dispostas a deixarse coller para que eu as usase sen máis, no completo sentido da palabra usar. Encantaríame que esas palabras seducisen, promovesen un certo encantamento, inducisen condutas, levasen ao sorriso e proporcionasen, nunha aceptable dose, felicidade pracenteira.

Pero hai o que hai, e que siga como está!

Estudio xeográfico

Déixame que mire, por se aprendo,
os  puntos da xeografía no teu corpo.

Sexan  o norte as  colores verdes

que adornan as paisaxes dos teus iris,

camiños a esa  selva que é o teu pelo.

Baixando un poco ao sur, e é noroeste,

un ombro de marfín xa me sorprende

con  curvas más suaves que cuíñas,

que avisan, que anticipan e resgardan

os peitos, orgullosos das  súas cimas

e asomados á túa parte máis central.

É o teu ventre, a orixe para a vida,

é o  destino como fin, é o inicio

para o sur polo  tacto núo da  pel

sobre as  formas onduladas da túa coxa,

é descenso ao teu xeonllo. É demora.

Son formigas como dedos explorando

sobre a tibia esa pel por sempre cálida,

cal  anuncio para un sur lonxe  do frío.

Eis,  no polo, o debuxo que dá a unlla

adornándoche os dedos do teu pé,

cadro e  espello do camiño a navegar

se me amosas  as rexións das túas costas.

Cando volvan  enredar as  miñas mans

no norte tan fermoso do teu pelo,

entre rizos, revolvéndoche nos bucles,

dando treguas ás xemas dos  meus dedos,

terei visto meridianos transparentes

sinalando os teus  ríos, mares, lagos,

as montañas de mil simas atraíntes,
as chairas  onde as  rutas se remarcan

e o zigzag revesgado da caluga.

Ao final,  cando xa ninguén pregunte,

nese  exame, quedará só unha  imaxe,

como centro, toda, ti, meu universo.  

.