Ladróns ou ladras

Roubaron o Códice Calixtino. Ou perdérono, que vén sendo parecido. Non se entende moi ben como é iso de que se poida roubar algo tan singular e dun valor, en si mesmo, coxuntural. Nun mundo no que priman os obxectivos puramente materiais, que se escolla como botín un libro, non deixa de ter o seu aquel, e demostra ás claras que as campañas de fomento da lectura dan resultado. A min esto recórdame aos ladróns que roubaron o cadro de Munch, ese no que a persoa debuxada acaba berrando horrorizada polo roubo do que era obxecto, porque coa boca aberta quedamos todos, e porque o fixeron sen ruído, con coidado de non romper nada, de maneira que os periodistas e os estudiosos da universidade son únicos que están a dar a nota. No caso que nos ocupa, o do Códice, había cancións tamén, así que os ladróns deben ser persoas amantes da música e das viaxes, ao mellor músicos que queren facer o camiño... Tampouco hai que poñerse a morrer por causas coma estas, hai copias xa feitas por aí, e este libriño só van botar en falla catro ou cinco persoas ao ano, o resto da humanidade que anda preocupada polo pan seu de cada día, creo que lles vai dar algunha importancia máis ás comisións que, precisamente por non ter, lles están aplicando os bancos nas súas contas. E, pensando en todo, case estou por asegurar que, de existir, e se llo pedisen, a Deus seríalle máis doado perdoar o gran roubo do Códice Calixtino, que os millóns de pequenos roubos que fan os poderosos cada día. Ou sexa, non hai problema, e que o deán durma tranquiliño, que non pasa nada.

PD. En caso de necesidade pódeselle encargar a Lonely Planet que prepare unha boa guía para o vindeiro ano santo, con calma e tranquilidade, que falta moito. E trilingüe, que a faga trilingüe, para que poida ser empregada como libro de texto en tódalas escolas galegas, facilitando así o despido dos mestres, que xa non serían case necesarios. E habería que dotar delas tamén as salas de espera dos hospitais e centros de saúde, a fin de que os pacientes seguisen agardando, espiritualmente calmos, polas súas curas.

Nada, ao final, a que vai ser unha sorte que se perdera ese libro apolillado?





Entendo.
Ideas que non abrazo,
desexos que non comparto,
anceios que non procuro.

Entendo.
Persoas con ideais,
traballos a realizar,
compartir ata o soñar.

Entendo.
E non comprendo...











.