Cegos

Estes días andan os periódicos medindo ben o que din, non vaia ser que conten demais pois,  como en case todo, hai segredo de sumario.

Sumariamente, así visto, son pequenos detalles aos que xa estamos afeitos e que non chaman a atención de ninguén, todo o máis aumentan a popularidade das persoas involucradas de xeito directamente proporcional ao cadal acumulado.

Hai anos, ante a ausencia de medios de difusión, estas curiosas historias eran contadas polos cegos de feira en feira; hoxe, non sei se por influencia da ONCE, nin os cegos contan nada, pero, por se lle cadra que queda algún por aí, con voz e voto, deixámoslle un rudimento de romance.

Cantar para corenta millóns de cegos (ou xordos, ou mudos, ou ...)

Contáronme unha película

que seica acababa mal,

unha historia principesca

dentro dun amor fatal

Os protagonistas eran

tan vulgares coma nós,

se por casual atendemos

aos seus ataques de tos.

Vivían nunha mansión

xunto cos seus raparigos,

felices e moi contentos

escapando dos perigos.

Sendo de real familia

érannos moi coñecidos

pero que non haxa engano,

eu non sei se eran queridos.

O seu amor, o diñeiro,

non se vía suficiente,

necesitaban ter máis,

acaparar era urxente.

Moitos variados negocios

que debían ser rendibles,

tentando deixar pegadas

realmente imperceptibles.

Enamorados das illas,

por rutinas de verán,

cobraban euros a miles

dándolle ao poder a man.

Unha vez feita a fortuna,

os fillos e a parella

empezaron nova vida

gardando os cartos da vella.

Pensaron así en ver mundo

como dixo a prensa rosa,

establecéndose en usa,

pondo pés en polvorosa.

Contentos todos vivían

coma en foto de nadal,

e se máis días pasaban

máis aumentaba o cadal.

Cando apareceu facenda

para cobrar os impostos,

o sorriso que levaban

conxelóuselles nos rostros.

As esperanzas morrían,

escapábase a ilusión

ata se callaba o sangue,

tan azul, no corazón.

Os papeis aparecían,

a crítica non paraba,

mais na colmea social

mesmo a raíña calaba.

Malpocada a namorada!

Que muller tan inocente!

Nunca soubo cousa algunha,

ela víao diferente.

Para el non hai desculpa,

armou as de san quintín,

en todo meteu o cazo

e resultou un pillín!

Se o chegan a xulgar,

ha de ter quen o defenda,

non poderán castigalo

nin o xuíz, nin a facenda.

Véndose lonxe da lei,

pobre xustiza social!

Moi poucos valen igual

que unha familia real!

.