Perdón

Cando saía do supermercado precedíame unha rapaza nova, duns vinte e poucos anos; vina e mireina, porque me chamou a atención que levase as mans totalmente ocupadas con diferentes produtos. Entendino cando me pasaron unha señora e un rapaz acompañando a un señor maduro que empuraba un carro da compra cheo ata os bordos. “Sácate de aí”, oíuse seco antes dun tímido “Perdón”, que dixo a señora. Ela, salvo metáfora, meter non se metera no camiño del, nin no do carro, xa estaba nel, e quen desexaba o acceso era o marido.

Non me estrañou moito o sácate, sempre houbo na nosa terra unha certa indiferenza por sacar e quitar, a mesma desidia coa que se lle atende a meter e poñer; pero si me magoou o ton tan diferente das palabras dun e doutro. E os fillos calados, por iso de que lles pedimos que aprendan de nós, do que dicimos, non do que facemos; aínda que por esta vez non se debería aprender nin do que se dixo.

Enrédanseme as letras con palabras

Collendo caprichosas posición

Buscando sen un norte a onde ir

Deixando moi oculta a súa mensaxe.

Esfórzome por ver o que non contan,

parándoas, para lelas en silencios

que duran os instantes da emoción,

intensos, fugaces, pero eternos.

Péchanseme os ollos de cansazo

en sonos dos que non deixan soñar

reais como se volve canto vive

querendo noutras vidas habitar.

Apáganse os sentidos coma luces

perdendo intensidade tan dispersas

nos restos de calor que acomodaron

para un mundo con éter de enerxía.

.