O neno estaba co seu pai, vendo como este revisaba o motor da lancha que tiña na horta para reparar, ao pé da casa. Era pequeno, pouco máis do ano, e practicamente non falaba. Ollaba atento o traballo sen apenas moverse.
O amigo do que xa falei, o das ovellas, achegouse por alí co añiño que aínda o segue a todos lados, e chamou ao pequeno, para que xogase co año, estendendo os brazos cara a el.
O neno apartou a vista, despois de miralo pouco, e díxolle:
-Brrrmmmm, brrrrmmmm, brrrrmmm!
Está claro que xa se ve máis próximo á mecánica que á bioloxía.
O camiño para a mar é a derrota,
marcada pola escuma que atrás queda.
De cor branca, limpa e clara cando leda,
escura, triste e gris, se apenas flota.
Na alegría andaremos un camiño,
na segunda igualmente serán rumbos
a amantes amolados a dar tumbos
mal guiados noutra ruta do cariño.
Camiño para amar nunca é derrota,
nin desfeita cando produciu amor,
entregado sen medida e sen cota.
Vivido no delirio e na calor,
ronsel de emocións para unha nota
pagada con ardor e sen rubor.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário