Mudanzas

O tempo de mudanzas vai e vén. Huelga decir que yo no disfruto con ellas. Huelga decir é unha expresión castelá que me encanta, e non atopo nunca escusa para poder usala  (imaxino que esa é unha das escasas desvantaxes de falar galego), así que hoxe, aínda que non veña ao caso, produciume un gran pracer usala.

Gardar cousas, empaquetalas, baixalas, cargalas, transportalas, decargalas, subilas ao novo lugar...

Abrir as caixas é sorprenderse co que hai dentro. Sempre hai sorpresa, xa que ao seren caixas cheas de cousas prescindibles, innecesarias e inútiles, tardamos tanto en volver abrir eses paquetes, xa completos donos do seu novo sitio -no que conforman partes indisolubles da paisaxe familiar-, que, unha vez xurdidas ao espacio exterior novamente, constitúen sorpresas alteradoras do rutinario cotiá. 
Fíxome graza a primeira vez que oín que despois de Reis a xente vendía os “pongo” que lle regalaban (¡Dios mío, qué horrible! ¿Y ahora, dónde lo “pongo”?); agora non me dá ningunha risa. Cada vez que remato unha mudanza, véxome sitiado por un sinfín de “pongos”.

E eso non é o peor.

Para min o máis malo é subir e baixar escaleiras cargado. Recórdame á maldición de Sísifo, condenado a pasar a eternidade empurrando a pedra montaña arriba, para que, ao chegar ao cume, a bóla a rodar para abaixo. E outra vez a comezar. Igualiño que, cando remata a mudanza, as caixas, transportadas con todo o coidado e co sitio xa collido, que volven baixar para írense definitivamente ao almacén das inutilidades.

Huelga decir que, na vindeira vez que haxa mudanza, eu farei folga.

Sentir, notar aquilo do exterior

entrando no cerebro decidido,

lamentar con pesar o sucedido

na crenza de que puido ser mellor.

Pecharmos nos obxectos outras vidas,

coma caixas que se enchen de pasado,

antigüidade en lenzo resgardado,

recordos que non teñen despedidas.

Pensar en conservar o innecesario

abrir e promover en nós museos.

Paraísos que nunca foron ceos,

tratando de evitarnos o fadario.

Dentro ou fóra, cal bos espectadores

mirando con abraio como fomos

xogando a coleccións de vellos cromos

sentíndoos, por amor, con novas cores.

Gardar así o vivido créndoo eterno

mais nada cambiará por eso a vida

Gañar sabiduría incomprendida

será volverse en Dióxenes modernos.

.