Chatarra

Estes días atoparon os ladróns, e o botín, das obras de arte roubadas, ao levaren un camión dunha nave industrial en Madrid, cando ían ser transportadas a diferentes galerías. O golpe, dixeron que espectacular, rápido e limpo, considerouse realizado por grandes profesionais especializados neste tipo de accións. Vaia, que sabían ben o que facían. O prezo total do substraído estaba entre os tres e os cinco millóns de euros. Había toda clase de pezas de artistas consagrados. Grazas á obra dun deles, de Chillida concretamente, atoparon aos ladróns. Á escultura déronlle o valor do seu peso. E así a venderon, polo que pesaba o ferro da que estaba feita, coma un ferragancho grande (e que non se queixe, que o Aga Khan tamén vale o que pesa, e iso que é unha persoa ...). Está visto que a vida é do máis sinxelo, nós complicámola, pero ao remate todo ha acadar o valor real.

Por certo, Chillida recórdame o peite do vento, en Donostia; ¿coñecería o refrán galego hai que limpar cando vai vento?

As palabras son camiños no papel,

deitadas,

fanse manchas

máis escuras se son doces,

garimosas,

e perduran indelebles,

como as enrugas na pel.

Se as bican de branco os dentes,

antes de ser pronunciadas,

aínda se fan máis presentes,

máis preciadas

e inocentes.

Hai palabras que nos bailan

mar adentro,

perfumadas,

nas súas trazas de colores.

De ser tristes e tan negras

coma a fel,

non pensadas,

bisbisadas entre os dentes,

elas collen a brancura,

nun instante,

dos coitelos da loucura,

eses dentes,

cicelándonos a alma

sen cuartel.

.