As campás

Hai unha teima incrible nisto das campás. E témolas máis que famosas: a Berenguela, as de Almanzor, as de Anllóns (e as de Bastabales, como non), as que repican no belén, as que tocaba o touro namorado da lúa … 

Non resulta novo. A súa sona está co home mesmo. Desde os tempos da cultura campaniforme.

 

O resumo, ao final, na campá de Gauss.

 

E hoxe todos oíndo campás. Agardemos a saber onde.

Tic-tac, tic-tac … continuo nos oídos

como unha forma de marcar o tempo

apreixándoo seguro nas rodelas,

mastigándoo con xeito no tic-tac.

Tic-tac que se oe e non se escoita

facendo auditivo o seu silencio,

botándoo así de menos ao faltar

estrañándoo con medo se non o hai.

Tic-tac que anda co tempo canda nós,

que achega o tempo ausente redivivo,

que mata con alento do pasado

dándonos, tan real, a hora pedida,

traéndonos un tempo que non pasa

ben posto nunha caixa con cristal.

E cando dan as horas dobremente,

campás agudas de metal lixeiro,

anuncian o que xa é o tempo feito

e empezan a contarse máis minutos

e inventan para nós novas mañás

alegres, cantareiras, con tic-tacs.