O mar

O que pasou a Marola, pasou a mar toda. É curioso como se perden as cousas. Nós andamos a perder, sen decatarnos, a voz dos mariñeiros, a nosa voz de ribeira. Dicir nestes tempos que un pasou a mar toda é case coma non saber falar. Mesmo xente de mar pasa agora o mar todo.

Os ríos (II)

Nacían, pois, no Xistral,

nunha moi fermosa serra,

e unidos nun val de ouro

dábanlle nome a unha terra.

Terra de grande beleza,

de incalculable valor,

un galano para os homes

onde o sol era señor.

Sempre estaban a xogar,

nunca se vía un parado,

felices os cinco xuntos

non se daban separado.

Eran, son, os catro nomes

Masma, Ouro, Landro e Sor,

e se lle engadimos Eume

sumaremos o maior.

Eles xogan, quenta o sol.

Todos xuntos alí falan,

dos outros sitios que hai

responde o sol, eles calan.

Non quedan dubitativos

cando lles conta do mar:

se poden, van ir os cinco,

alí se queren deitar!

Atlántico, se van lonxe,

Cantábrico, mar de preto.

Cando volvan a xogar

chegar ao mar será o reto.

O Eume leva vantaxe

pero ten bo corazón:

gañarlles aos máis pequenos

é de moi mal campión!

Hai acordo! Hai carreira!

O gran Eume ao sudoeste

cos pequenos cara ao norte,

repartidos de este a oeste.

A vantaxe non existe,

é un concurso equilibrado,

todos son os favoritos,

todos son afortunados.