O río

Desde hai tempo non pasa un verán sen que poida pasear sen présa polo río. Eu, coma calquera que ten un curso de auga ao lado, non digo case nunca o seu nome cando falo del. Non é necesario, o río é o río, só pode ser un, por máis que haxa centos deles e en lugares ben diversos. Pásame con este nome igual que cos nomes de todo o máis querido, abóndame o artigo determinado para individualizalos tan plenamente coma se estivesen escritos con letras maiúsculas enormes en letreiros luminosos no medio da noite máis pecha.

Os ríos (I)

Contan as máis vellas lendas,

as que explican o pasado,

cousas moi marabillosas

que todos temos ao lado.

Meu avó contoume unha

que lle contou seu avó,

falaba da nosa terra,

de ríos de acó e de aló.

A historia daba comenzo

preto das Brañas do Sol,

lugar con moitísima auga

onde se bañaba o sol.

A auga viña das fontes,

cinco irmáns ben rebuldeiros

que, a pouco que alí manasen,

regaban o mundo enteiro.

A primeira que naceu

foi máis linda ca un primor

e por parecerse ao sol

levou o nome de Sor.

A segunda fonte, o Masma,

só repetía ma-má

e, de tanto repetilo,

case lle queda Masmá

Cando el apareceu

todos quedaron prendados:

-Es Ouro, tés moito brillo,

exclamaban admirados.

Ao final, moi ao final,

apareceu un no cume,

era unha fonte moi forte,

era o Eume, era o Ume.

Era Ume porque o Landro,

para chamarse Landrove,

quitoulle o seu “e” ao Eume

e o uve rouboullo a chove.

Así é de todos sabido,

se prestamos atención,

as letras que leva Landro,

as letras son de ladrón!

.