A saída

Se a intención realmente abonda, e con participar todos cumprimos, non temos de que  queixarnos. 
Déixannos participar, e a nosa intención vai por ese camiño, para axudar, pois para que algúns gañen, resulta imprescindible que moitos perdan.

Os ríos (III)

Chega o sol pola mañá

para darlles a saída:

desde as brañas nas que nacen

ata esa mar perseguida.

Entre os brións e as carqueixas

érguese a saramaganta,

cal gardiana vixiante

por se algún deles adianta.

Collen terra, deixan augas,

Ouro e Landro na central,

Sor, oeste e, para o Masma,

queda alí a zona oriental.

Augas limpas, transparentes,

o Ouro é o máis pequeniño,

sen cargas que transportar,

colle dereito o camiño.

Non fai o mesmo o seguinte.

O Landro sábese grande

deixa un lado, vai por outro

¡Non quere que ninguén mande!

Sen pensalo dúas veces

tira adiante o río Sor.

Por saberse como é,

xa se sente gañador.

Máis tranquilo parte o Masma.

Cando se pon a xogar,

xoga ben, disfruta moito,

gústalle participar!

O que vai na banda sur

vai con forza, vai gañar

se o Atlántico está lonxe,

o Eume ten que apurar!

.