Homilías

Estamos asistindo perplexos a unhas manifestacións curiosas dos prelados españois. Cada vez que soben ao púlpito, débenlles vir pálpitos iluminadores que os levan a ensinárennos o camiño, e sobre todo os seus perigos.

O bispo de Córdoba ocupado con esa confabulación da UNESCO que nos vai facer perder virilidade e feminidade  (as dúas hanse transvasar simultaneamente, de individuo a individuo),  o de Sevilla que nos avisa dos perigos do televisor (curioso que non mencione outros medios de comunicación, e se quede só con este electrodoméstico) e monseñor, o noso, o de Vilalba, chamando á reconquista neste país de misión, coma un Paio resucitado.

Como se nota que estes días está de moda Asturias! 

 Non é máis feliz o que máis tén

senón o que menos precisa.
(roda de muíño para comungar a diario)

Contados son millóns, quen sabe cantos,

repartidos en cinco continentes,

e esquecidos a diario polas xentes,

volvéndose invisibles de ser tantos.

Caras diluídas, moito espanto

en ollos grandes, grandes ósos, pel

tan núa, tan espida, mesmo pel

de mendicante, pobre, asceta e santo.

A historia envíalles pobreza,

fames, guerra, e mil calamidades

agasallos fatais da natureza.

As caras sempre son de autoridade,

dicindo na opulencia, mentres reza,

“Precisar menos é felicidade”

.