Mulleres...

Morreu unha muller famosa sen sabelo. O que non sabía era o de famosa, que morría debíao supoñer, penso. Parece que lle fixeron unha foto traballando nunha fábrica, na que poñía remaches,  e de aí pasou a un cartel que ilustrou o traballo da muller na II Guerra Mundial e, despois, foi o icono por excelencia da revolución feminista (We can do it, outravolta). Rapaza morena, camisa azul arremangada ensinando o bíceps, pano vermello con pinchas brancas na cabeza...

Contáronme dunha muller de oitenta e catro anos, galega, das serras orientais, á que lle entraron na casa por terceira vez para roubar. Leváronlle pouquiña cousa, uns 1.200 euros, non había máis. A muller anda preocupada por que facer da súa vida, e lamenta non saber ler. Quería ir á escola, pero non foi porque os seus tres irmáns precisaban ir, e decidiron que a  ela non lle facía falta. Tiña abondo con coidar de todos e da casa. Non casou nin tivo fillos. Os irmáns xa morreron e ela anda intrigada por como solventar os papeis de ir para unha residencia. Creo que algo de pena lle queda aínda, porque seica dicía  debe ser moi bonito saber ler.

Geraldine Doyle, morreu aos oitenta e catro anos. Tivo cinco fillos, dezaoito netos e vinte e cinco bisnetos. O seu traballo de remachadora duroulle dúas semanas, porque lle estropeaba as mans para tocar o violonchello, que era a súa máis grande afección. Parece que non realizou máis traballos remunerados; non lle habían facer falta,  porque pouco despois casou cun odontólogo, nun matrimonio que lles durou case cincuenta anos (ata a morte del).

Nunca entendín moi ben iso do  feminismo. Vou ver se atopo alguén que mo explique.

Se soubeses  que penso de verdade...

non virías a queixarte onda min,

pensarías ben as cousas que me contas,

calarías polos medos a sufrir.

Se soubeses que penso de verdade...

non tería que dicir tantas mentiras,

non había de sentirme tan pechada,

podería ser máis fácil esta vida.

Co que penso de verdade, sabes ti,

se recordo o pasado que vivín,

se me lembro desas cousas prohibidas,

vou e choro,  e xa nunca podo rir.

O que penso de verdade, coñecéndoo,

cando soa sei que xa podo ser eu,

saberías canto esforzo e  que traballo

custa dar, e non pedir, e comprender.

Se soubeses que penso de verdade,

recibindo as axudas que eu daría

e facendo máis feliz a soedade,

estarías ao meu lado cada día.

Se  soubeses que penso de verdade,

falaría.

.