Cada día trae, reservada para nós, unha sorpresiña. Hoxe eu estou contento. E antonte. Perdín o tempo falando cun veciño, estiven a mirar, moi distraído, o contraste do azul da ría co azul do ceo, e para min que a herba non medra moito coa xeada. Fixeime en que os paxaros, merlos neste caso, soen elixir dous ou tres quivis, e non os cambian por outros ata que acaban eses. Realmente non estragan a froita, cómena.
Paréceme que a esto é ao que se lle chama o idiotismo rural.
Beleza de atopar cousas pequenas,
pararse na color da laranxeira,
de admirar as súas follas, os seus brillos,
unha a unha diferentes sendo verdes,
desiguais nas texturas e nos tons.
Vital será a cuestión para os insectos,
atentos e capaces na elección,
a cotío non a grande, rechamante;
si a tenra, ou acaso a revirada,
escondida, avergoñada polo sol,
pero folla de festín para a vida
longa, se a sorte salva do paxaro,
e sublime, se acertaron a súa opción.
Existencia sutil vista de preto,
invisible ao que non pode observar
e só mira as laranxas aparentes,
anuncios para nós. Luz de neón.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário