Arenques

Nas vilas mariñeiras tén importancia capital o peixe. É coma unha simbiose entre a terra e a auga que leva a, mesmo na terra, desexar ter o mar, as súas cousas, á man. Ou á boca.

Tódolos anos nos que andar de entroido era algo pouco permitido e menos practicado, un home de mar da nosa vila saía en terra, e a cara descuberta (doutro xeito non deixaban), armado cun pao longo do que penduraba unha cordiña que remataba nun arenque ben amarrado. E ben afumado, por certo. Na outra man levaba a botella de viño para acompañar e dar forzas durante o percorrido antroidal das rúas da vila, e así escorrentar tamén os fríos propios do inverno. Chegaba a facer procesión coas persoas que o acompañaban, e que ás voces de “paví, paví, con la mano no, con la boca sí”, tentaban posuír ese anaco de mar con fume dando os  saltos necesarios.

E abofé que algunhas bocas daban acadado o obxectivo, tal e como testemuñaban  suaves rastros húmidos a brillar sobre as escamas do peixe. E cada vez máis xente tentándoo. “Paví, paví ...”

Nas vilas mariñeiras, claro …

Unhas risas lixeiriñas nesta vida

Poñen as tan necesarias aos sentidos

que revoan polo medio entremetidos

refrescando rutinas coñecidas.

Gañadas unhas risas que nos quentan

en luces decididas a alumear

desde os ollos que van alimentar

paixóns, desexos que nos tentan.

As risas con olores nos acentos

que entran suavemente desde a pel

perfumes, arrecendos en ronsel

que nunca dan ao ulir abastamento.

Sabor recoñecido vén con risa

sumada a ingredentes sen demora

facendo a cociña acolledora

en amor de receita que se guisa.

A risa que se quer volver sonido

no cerebro bailando decidida

traendo algunha escea requerida,

atopando un humor ben recibido.

Risas desde os labios asomadas

chegando nun instante ao corazón

dándolle a vivir máis ilusión

con tactos de caricias desexadas