Traxedias

Pon medo o que está a suceder en Libia e Xapón. Ver que  as sociedades desenvolvidas non teñen máis remedio que ceder ao imperio dos cartos é desconcertante. Ter constancia do pouco que valen, onde sexa, as vidas humanas, é desacougador. Impresiona ver a cara dos xaponeses acollidos nos refuxios, a serenidade estoica que parecen transmitir, conscientes da traxedia brutal que lles toca sufrir. E asusta ver a cara dalgúns árabes partícipes nas masacres destes días, e sen que un se fixe no bando ao que pertencen.

Non podo comprender aos gobernantes, aos donos das grandes empresas, dos bancos, das fábricas... Non son quen de entender que o estado xaponés inxecte millóns e millóns de dólares á Bolsa, e menos aínda que eses cartos, antes ou despois, vaian ter que saír xusto dos mesmos que agora máis sofren a catástrofe.

Xapón. A tristeza segue a ser un dos sentimentos co que relaciono a esa xente.

(Alivia saber que as centrais nucleares francesas e españolas son seguras. O comisario europeo de enerxía fala doutras. A saber cales.)

Se se moven,

se hai ruído,

se se notan cando viven...

Se é que falan,

se contestan,

se pronuncian pensamentos...

Se é que calan,

se se evaden,

se andan, idos, no seus mundos...

Está mal e non procede.

Para nada.

E non se moven,

só escoitan e non falan,

obedecen

e traballan.

Nin respiran...

Nada son...

.